Nazwa forum

A.Filozofia prawa, państwa i polityki

    1.Co do zarządzania: mamy od pewnego czasu nadmiar studiów marketingowych, natomiast ewidentne niedoszacowanie zarządzania typu soft: - np. informacją, wizerunkiem, emocjami. Tu mieści się także znajomość technik kontroli.
Jest także problem ze strategiami związanymi z zarządzaniem kryzysowym – ryzykiem grupowym, negocjowaniem dopuszczalnego poziomu ryzyka, zarządzaniem ryzykiem strategii społecznych [doskonały przykład tych niedoszacowań: „przesyt smoleński” vs uporczywość presji informacyjnej; problem OFE czyli zemsta braku dbałości (umiejętności?) szacowania dopuszczalnego poziomu ryzyka oraz braku przygotowania na sytuacje kryzysowe w tej sferze.

    Być może dałoby się uwzględnić elementy niedostatecznie obecne w kształceniu specjalistów w dziedzinie organizacji i zarządzania.


    2. Z uwagi na przewagę w lokalnych (krajowych) zachowaniach społecznych czynników aracjonalnych (afektów, emocji) większą uwagę trzeba by poświęcić nie im samym, ale kształceniu umiejętności rozpoznawania standardowych technik wzbudzania tych zachowań i kierowania nimi [zamiast psychologii emocji – podstawy psychomanipulacji i socjotechniki; emocje same w sobie nie są zjawiskami szczególnie doniosłymi;  natomiast zorganizowane wykorzystywanie ich w przestrzeni publicznej domaga się bardzo wytężonej uwagi.]



    B.Komunikacja społeczna

    Uwaga wstępna: Komunikacja społeczna nie jest tożsama z komunikacją medialną – ta ostatnia jest tylko jedną z wielu form KS, zyskującą wyróżniane znaczenie z uwagi na to, że jest formą względnie nową i eklektyczną (w tym sensie, że wyzyskuje elementy form tradycyjnych).

    KS to wiedza, dotycząca specyficznie ludzkiego (kulturowego) aspektu życia, jakim jest uczestnictwo w tworzeniu i wymianie informacji. Informacja jest tu rozumiana niewyłącznie jako zbiór komunikatów werbalnych i racjonalnych. Informacja jest zawarta i przekazywana poprzez zróżnicowane formy symboliczne (logosfera, ikonosfera, rytuały, instytucje życia społecznego); dotyczy zarówno tożsamości indywidualnej, tożsamości grupowej, relacji z „nietożsamymi”. Podstawą dla tak rozumianego wytwarzania informacji oraz nabywania kompetencji w jej lekturze jest operacja klasyfikacji oraz radzenie sobie z elementami postrzeganymi jako pozostające poza klasyfikacją. 

    Dla tego, najbardziej współczesnego, rozumienia procesów KS podstawą jest hipoteza „kultury jako tekstu”, przyjęta w badaniach interdyscyplinarnych, obejmujących antropologię kultury (teoretyczną i empiryczną), religioznawstwo, socjologię, psychologię społeczną.

    Badania nad komunikacją społeczną skupiają się na analizie i interpretacji: a) typów kultur i charakterystycznych dla nich struktur samoorganizacji [reguły klasyfikacyjne, mechanizmy bezpieczeństwa]; b) sensów przekazów, obecnych w różnych warstwach  kultury [wierzenia, obyczaj, moralność, instytucje społeczne, sztuka]; c) ich związkom i zakresem spójności.

    Podstawowymi więc kompetencjami, uzyskiwanymi w studiach z zakresu KS, są: a) hermeneutyka przekazów kulturowych, ze szczególnym uwzględnieniem przekazów symbolicznych, często w danej kulturze  niepodlegających dyskursywnej artykulacji; b) umiejętność dostrzegania i interpretowania „reguł/treści ukrytych w przekazach dyskursywnych [szerzej – w całej właściwej dla danej kultury logosferze]; c) określanie warunków adaptacji w danym modelu kultury; d) określanie zakresu i warunków „translacji” treści istotnych dla różnych modeli kulturowych. 

    Kompetencje w zakresie komunikacji społecznej są coraz bardziej niezbędne ze względu na: a) postępujące procesy migracyjne – imigranci oraz emigranci są grupami szczególnie dotykanymi przez trudności związane z koniecznością kulturowych translacji oraz adaptacji; b) postępujące procesy związane ze wzrostem dynamiki wewnątrzspołecznej – jednym z jej skutków jest powiększająca się grupa osób, u których nabywanie wysokich kwalifikacji ściśle profesjonalnych nie jest związane z porównywalnym wzrostem kompetencji kulturowych; c) niedająca się cofnąć globalizacja – skutkująca koniecznością moderowania obiegu informacji kulturowych; d) powstawanie nowych „skryptów kulturowych”, będących odpowiedzią na aktualne procesy społeczne, a nasilających różne elementy obecne w różnych typach kultur (np. wzrost ekskluzywizmu, zaostrzanie reguł klasyfikacyjnych, wzrost poziomu frenetyczności); e) deregulację komunikacji wewnętrznej w społecznościach znajdujących się w różnych stanach kryzysu [transformacje ustrojowe (np. różne formy posttotalitaryzmu czy postkolonializmu), dysonans poznawczy obejmujący grupy danej społeczności].

   Wiedza o procesach, zachodzących w sferze komunikacji społecznej, umiejętność interpretacji przekazów kulturowych oraz  dokonujących się w tej dziedzinie modyfikacji zarówno form znaczących, jak i ich sensów jest w coraz większym stopniu wiedzą niezbędną dla: a) prawidłowego nabywania kompetencji kulturowej; b) dbałości o prawidłową adaptację do zmian w komunikatach kulturowych; c) zarządzania kryzysowego; d) reintegracji społeczności dotkniętych sytuacjami kryzysowymi; f) umożliwienia, a co najmniej znaczącego ułatwienia, dobrego funkcjonowania zespołów kulturowo niejednorodnych.




    W toku kształcenia trzeba mocno zaznaczyć:

1.Antropologiczne podstawy teorii komunikacji [uzasadnienie: komunikacja na płaszczyznach pozawerbalnych, zwłaszcza komunikacja symboliczna, jest dominująca – zarówno ilościowo, jak i  pod względem siły oddziaływania].
2.Historia religii [uzasadnienie: wszystkie znane kultury bazowo odnoszą się do swoich wierzeń założycielskich; hermeneutyka komunikatów kulturowych jest niemożliwa bez znajomości elementarnych struktur tych wierzeń.]
3.Historia obyczaju i moralności [uzasadnienie: obyczaj i moralność są w każdej znanej kulturze czynnikami kształtującymi  główne obecne w niej instytucje społeczne – brak takiej wiedzy skutkuje „antykomunikacyjnymi” anachronizmami, z których najłagodniejszy to etnocentryzm]
4.Podstawy kultur nieeuropejskich – w oparciu o przedmioty 1 – 3 można już przedstawić uporządkowana podstawową wiedzę o: a) charakterze przestrzeni symbolicznej głównych kultur  światowych; b) uprzywilejowanych w nich formach symbolicznych; c) uprzywilejowanych treściach światopoglądowych.
5.Hermeneutyka kodów kulturowych – poza niezbędnym kursem teoretycznym (założenia i metody), winny to być zajęcia o charakterze warsztatowym. Zajęcia te miałyby charakter bloku – rozpisanego na 3 semestry i obejmującego: kody obyczajowe, kody sztuki, kody instytucjonalne, kody werbalne.
6.Kulturowe strategie tożsamości i  bezpieczeństwa – zagadnienia mechanizmów identyfikacji, wykluczania i opresji.
7.Hermeneutyka głównych nurtów kultury europejskiej:
7.1.Kultura społeczności katolickich;
7.2.Kultury społeczności chrześcijan reformowanych;
7.3.Kultury społeczności prawosławnych
[dla wszystkich specyfikacji (7) przydatny materiał, opanowany w pozycjach 2 – 3, 5 – 6].
8.Hermeneutyka kultury Europy nowożytnej laickiej:
8.1.Redefinicja kulturowych  granic i jej formy symboliczne. 
8.2.Problem bezpieczeństwa własnej kulturosfery. Akceptowane i nieakceptowane społecznie formy komunikacji stanów zagrożenia.
8.3.Symboliczne i realne formy ekskluzywizmu i przemocy.
8.4.Modyfikacja przekazów symbolicznych.
9.Komunikacja medialna – specyfika. [uzasadnienie: KM jest elementem komunikacji społecznej, wytworzonym i użytkowanym intencjonalnie. Operuje, wykorzystując (często niejawnie) strategie i formy obecne w starszych warstwach kultury. Dlatego przekazy medialne – przy pozorze „przejrzystości informacyjnej” wymagają szczególnie starannej analizy.]   
9.1.Podstawowe strategie medialne; zasady klasyfikacji użytkowników.
9.2.Kody symboliczne mediów – reguły preferencji.
9.3.Czym jest informacja medialna.
9.4.Struktury kształtowania przekazu medialnego.


    Zastrzeżenie: termin „hermeneutyka” jest tu używany w znaczeniu metodologicznym.




    Byłoby rzeczą niezmiernie pożądaną, gdyby przedmioty fakultatywne przyjęły formę zajęć, związanych z prezentacją w miarę aktualnego stanu badań szczegółowych, związanych z głównymi przedmiotami. Czyli nie „Wstępy” – zdecydowanie „Rozwinięcia”. Uzasadnia to samą ideę fakultatywności oraz jej cel, czyli:  pogłębienie i uszczegółowienie wiedzy uzyskanej w ramach zajęć obligatoryjnych.  I tak: np. dla pkt. 5 jednym z przedm. fakultatywnych mogłoby być konwersatorium/wykład, poświęcony aktualnym psychoanalitycznym objaśnieniom kodów sztuki (H. Segal); innym – takież zajęcia, skupione na ujawnianiu się treści społecznie wypartych (np. D. LaCapra i teoria postpamięci).

    W grupach zajęć fakultatywnych byłoby zatem miejsce na zajęcia ściśle specjalistyczne – związane z: psychologią komunikacji (prezentacja poszczególnych koncepcji – psycholingwistycznej, poznawczo-behawioralnej, emotywnej, NLP); socjologią (np. szczegółowe teorie grup, zagadnienia społecznych zasad  dystrybucji treści symbolicznych, szczegółowe koncepcje organizacji i samoorganizacji społeczności, teorie ewolucji instytucji społecznych); historią i historią kultury (szczegółowe zagadnienia procesów historycznych w kulturze, szczegółowa komparatystyka); itp. 

    Zasada kształtowania tych zajęć: 1. O ile przedmiot nie ma na celu przybliżenia specjalistycznych zagadnień z historii dyscypliny, podstawą  nie może być literatura starsza niż 15-letnia; 2. W miarę możności wykładowcy winni – o ile nie opierają się na badaniach krajowych -  prezentować materiały jeszcze nietłumaczone; 3. Lista zajęć fakultatywnych jest elastyczna: pozwoli to  uczestnikom nabyć, a prowadzącym zachować orientację w aktualnym stanie badań.